Een glijbaan? Wat is dat?? Cultuurverschillen zichtbaar op de glijbaan.

• Xavier Friesen
• 24 augustus 2014
• De school in augustus 2014

Bij de school staat een prachtig speeltuintje. Bijna geen school in Livingstone heeft een speeltuintje. De Linda Blind Farm School heeft het wel. Dank zij Monique en Susan en Marcel en Francis met Femke en Rick.

    

 

 

 

 

 

 

 

We hebben de schommel (al eerder geschonken door een andere Monique) verplaatst van het oude schooltje naar het speelterrein van de nieuwe school.

De opening van het speeltoestel op de openingsceremonie van de school:

   

   

Alleen: probleempje!

De kinderen van de Linda Blind Farm School weten niet wat ze er mee moeten doen. Ze zijn nog nooit van een glijbaan afgegaan. En de grootsten waren al 8 en 9 jaar. Je had de kinderen moeten zien kijken. Hoe kom je tegen dat oranje ding om hoog? klimmen? Je vast houden aan de zijkanten en omhoog trekken? De trap gebruiken? Maar wat dan? Hoe ga je er van af.  We hebben de kinderen moeten leren glijen van de glijbaan. En toen.. toen was de beer ook los. Het speeltoestel werd van alle kanten besprongen en beklommen. Met tientallen tegelijk. En een plezier dat ze hadden.

Dat vond ik hartstikke leuk om te zien: de kinderen van de Linda Blind Farm School die op school mogen spelen en daar veel plezier aan beleven. Spelen op school is voor de kinderen niet vanzelfsprekend. En dat terwijl het bij de pré-school  om onze onderbouw gaat (bij ons groep 1 tot en met groep 4/5). Om het speeltoestel staat een groot hek. Eerst dacht ik: “waar is dat voor nodig”, “het is toch een speelterrein en geen gevangenis”. Maar nu snap ik het al. Wat gebeurde er? De dag na de opening van de school gingen we weer terug. Samen met Marcel en Francis. Ik zat even met alle drie de leraren binnen in de school want ik had voor iedereen een mooi fotoboekje gemaakt van de eerste keer in Zambia. Als herinnering. En die wilde ik hen geven. Plotseling was er heel veel geluid en vrijwilligers kwamen helemaal boos binnen. Volgens hen braken de kinderen het speeltoestel af: ze hingen erop en eronder. Ze sprongen er van af, ze probeerden tegen de glijbaan op te rennen. Ze gebruikten het speeltoestel heel anders dan waar het voor bedoeld is (er zit een klimrek op en een tafeltje met bankjes ingebouwd, en een trapje, en een wiebelbrug en natuurlijk de glijbaan). De kinderen wisten niet hoe ze het moesten gebruiken en dat was niet goed voor de glijbaan. Maar ze vonden het spelletje wel heel erg leuk. Als de vrijwilligers zeiden dat het zo niet mocht en soms ze buiten het hek zetten dan begon het spelletje echt. Iedereen probeerde over het hek terug te klimmen. En ze hadden een plezier! maar dat leek voor de vrijwilligers weer of ze uitgelachen werden. Er ging van alles mis. Hier kwamen de zambiaanse en de nederlandse cultuur met elkaar in botsing. En wat de vrijwilligers ook erg vonden? Er zat een moeder voor een huisje spullen te wassen en die zei er niets van. Dus de kinderen denken dan dat het goed is. Mama heeft de juffen gevraagd om alle kinderen binnen te roepen en met de kinderen te praten.

 

En toen.. kregen ze heel erg op hun kop. De juf praatte heel erg hard. In de eigen taal gemixed met Engels. Alle kinderen zaten op hun knieen en werden heel erg stil. Het ging over dat ze niets kapot mogen maken. Dat het heel veel geld gekost heeft. Dat het een cadeautje van mensen uit Nederland is. Dat je er heel zuinig mee om moet gaan en nog veel meer. Ondertussen hadden we Mr. Thomas en Mr. Bilton uit het dorp ook gevraagd om binnen te komen en de kinderen te vertellen dat dit niet zo kan. Zo wisten de kinderen ook dat het niet alleen regels van school zijn maar ook regels van het dorp. Dat het dus ook niet mag als de school gesloten is en de juffen weg zijn. Mr Thomas deed nog veel bozer. Hij sprak ook over hoe je respect toont. en dat ze niet mochten lachen als een volwassene zegt dat het niet mag. Want dat is geen respect. Alle kinderen werden heel erg stil. Het duurde wel een half uur. En daarna moesten ze sorry zeggen. Toen zijn ze liedjes gaan zingen om weer een beetje met plezier te gaan eindigen. Maar ze mochten niet staan. Ze moesten zittend zingen. Uit respect en voor sorry voor de vrijwilligers. Mr. Thomas en Mr. Bilton hebben ’s avonds ook gepraat met de oudere kinderen uit het dorp en met de ouders. Om te vertellen dat iedereen mee op moet letten. De speeltuin is van het dorp. Iedereen is er verantwoordelijk voor dat de kinderen er goed mee om gaan. Als je het ziet en niets zegt dan lijkt het of je het goed vindt. En dan gaan de kinderen door. Maar dat is lastig voor de ouders want ouders zeggen helemaal niet vaak tegen de kinderen dat iets niet mag. meestal zegt een ouder broertje of zusje dat. De ouders zijn bezig met andere dingen. Als ze straffen dan straffen ze goed. En dan wordt het kind geslagen. Dat zij de juf ook “in Zambia slaan we een kind als die iets doet wat echt niet mag”. Maar… ze heeft zelf niet de stick gebruikt vandaag! Nu is het hek gesloten als de school gesloten is. De kinderen hebben geleerd hoe je met het speeltoestel speelt. En wij hebben kinderen niet meer binnen het hek gezien als de school dicht was.   l Ge

Gelukkig kunnen ze nog wel hinkelen op het hinkelpad dat door Marcel en Francis is aangelegd. En knikkeren (zitten twee knikkerpotten in het hinkelpad). En ik heb ze al heel vaak zien hinkelen.

   

Voor de oudere jongeren zijn er 4 gekleurde autobanden in de grond gezet. Daar kunnen ze op zitten. Dat is een beetje hun plekje. en de kleintjes kunnen door de gaten kruipen. Zo kunnen ze allemaal weer spelen.