Dinsdag 18-02 Welkom, welkom, welkomstliederen!

• Xavier Friesen
• 21 februari 2014
• school bouwen, Zambia

We zijn weer terug in het guesthouse na een veelzijdige dag.

Vandaag sliepen we uit. Maar om 10 uur moesten we er echt uit. We aten ons eerste ontbijt in het Guesthouse. Daarna begon de eerste hele dag voor ons. De introductiedag. We starten de dag met een gesprek met Kennedy en Rabeccah van Dream Livingstone. Zij runnen niet alleen het guesthouse en zorgen voor de gasten van Travel Active. Ze helpen ook bij de activiteiten voor goede doelen. Zelf doen ze ook veel aan goede doelen in de projecten. Ze hebben ons veel verteld over de cultuur, de gewoonten, hoe we om kunnen gaan met het geven van de dingen die we meegenomen hebben en nog veel meer. Mensen in Afrika zijn van vroeger gewend aan missionarissen en aan de kolonisten. Ze denken daarom dat alle blanke mensen heel erg rijk zijn. Daarom vinden sommigen het ook niet vreemd om om spulletjes te vragen. Rabeccah en Kennedy hebben ons tips gegeven hoe we hiermee om kunnen gaan. Ze hadden mijn website wel gezien maar dat was een paar weken geleden. Toen ik vertelde dat ik een school wilde bouwen, vertelden ze dat dat beetje bij beetje kon en al mooi was als er 1 klaslokaaltje bij kon komen. Voorzichtig hebben we verteld dat er meer gedoneerd is. Ze kennen nog niet het hele bedrag maar ze schrokken echt ontzettend. Ze begonnen helemaal te trillen en kregen tranen in hun ogen. Nadat ze er een beetje aan gewend waren vonden ze het prachtig. Maar ze waarschuwden ook meteen en kwamen met tips hoe het aan te pakken. En hoe we er voor kunnen zorgen dat de school van de mensen zelf wordt. We hebben lang nagedacht over dingen maar ook over tips om hier in Livingstone rond te komen. Zo hebben we het gehad over hoe het onderwijs in Zambia er uit ziet. Je hebt drie verschillende scholen.

–          Een community school. Dit is een school die geen geld van de overheid krijgt en die vaak dus nog geen middelen heeft. De school moet de leraren zelf betalen. Je begrijpt dat de meeste scholen dat niet kunnen en dat ze dus geen goede leraren hebben. Het kost helemaal niks om voor de ouders om de kinderen naar deze school te laten gaan. Ouders hebben dat geld ook niet. Ze zijn heel arm. Bijvoorbeeld omdat beperkt zijn en geen werk kunnen krijgen daardoor.  Deze scholen worden opgericht door bewoners zelf met hulp van anderen. Bijvoorbeeld van vrijwilligers en goede doelen-projecten. De Linda Blind Farm School is een community school.

–          Een government school. Dit is een school die wel geld krijgt van de overheid. De overheid bepaalt dan zelf welke leraren ze sturen. Dit zijn altijd wel goed opgeleide leraren en de overheid betaalt dan de leraren. Het kost 10-12 euro per kind, per drie maanden om daar naar school te mogen. Als je dan ook nog een uniform en de boeken er bij telt dan is dit voor de Zambianen heel veel geld. Vaak teveel geld.

–          Een private school. Deze school lijkt wel een beetje op een Government school qua grootte van klaslokalen of andere dingen alleen wordt er in een government school geen les geven in het Engels maar in de lokale taal. Op een private school wordt dat wel gedaan.  Alles is engelstalig. Er hangt wel een prijskaartje aan. Per drie maanden 20.000 euro zei de juffrouw op de Linda Blind Farm School (maar dat is wel heel erg veel).  En dan nog de andere dingen. Dit is voor de rijke Zambianen. Maar of dit van de private school allemaal klopt.. ik zal het de komende weken verder onderzoeken.

 

En toen begon de studiereis echt. Ik stapte in de auto en ging op weg. Waar naar toe: naar de Linda Blind Farm.  Er stond een waar ontvangstcomité voor ons klaar. Iemand van de regering in Lusaka, die een inspectie deed. En ook de hoogste bazen van de organisatie voor compounds (zeg maar wijken/dorpen) van mensen die beperkt zijn (vulnerable of kwetsbaar zoals ze hier zeggen). En de “burgemeester” van de Linda Blind Farm. Hij is ook blind. Hij geniet veel aanzien in het dorp, spreekt goed Engels en is heel aardig en behulpzaam.

De klassen zijn nog kleiner als ik verwacht had. De kinderen passen er echt niet in! De kleinste klas is maar 1,5 meter bij 3 meter. De kinderen zitten nu op deze school tot ze negen zijn. De oudsten leren lezen, schrijven en rekenen. De middelgroep leert voornamelijk dingen als het alfabet, 1 tot en met 10 en dingen over een onderwerp zoals het menselijk lichaam, hygiene etc. Ook hebben ze allemaal les in sociale vaardigheden. En Science zoals ze het noemen. Daarnaast zijn er ook sportlessen. Al kunnen ze nu niet op het voetbalveld want door het regenseizoen is het een grote modderpoel.

De kinderen begonnen meteen te zingen toen we binnen kwamen. Ze zongen over hoe fijn het was om op school te zijn en verwelkomden ons met een welkomstlied in hun eigen taal.  Toen wij vroegen of ze dit huisje speciaal hiervoor gebouwd hadden antwoordden ze dat dit huis vroeger van iemand anders was geweest. De school was klein begonnen met 5 kinderen in een hokje van 1 bij 2 meter. Zonder deur ervoor. We hebben het gezien. Gewoon een stukje dak tussen twee huisjes in geklemd. Maar al snel groeide het aantal kinderen naar 15 en toen besloot dat gezin dat ze uit hun huis gingen om er voor te zorgen dat de school door kon gaan en dan in hun huis. Dat is toch prachtig! Nu krijgen ze daar met hun 80 in een heel klein huisje les. Dus zeg maar in het keukentje, een heel klein slaapkamertje en een klein beetje grotere woonkamer. Wc’s zijn er niet. Die zijn buiten. Daar moet je bij ons niet om komen. Dan sluit de gemeente de school al voor hij open is.

Voor de rest was het hele dorp in rep en roer omdat er die morgen twee hippo’s gesignaleerd waren. Die stonden voor het hek van de compound. Daar was het hek niet helemaal voor gemaakt.

Toen gingen we kijken naar een andere school. Ook een community-school: De Malota School. Dit is een grote community school voor de iets oudere kinderen. Wij wilden daar gaan kijken hoe een school in Zambia eruit ziet. We zijn dus nog eens z’n 4 keer toegezongen. Er waren maar liefst 500 kinderen op die school. Maar ze hadden maar twee grote klaslokalen. De ene groep kreeg ‘s ochtend les en de andere groep ‘s middags les. Maar dan hadden ze nog niet genoeg ruimte. Dus de store-room werd verplaatst naar de kamer van de directeur en in de storeroom zonder ramen kreeg ook nog een groep les. En er kreeg een groep buiten les. En alle spullen uit het magazijn stonden in de kamer van de directeur. Zelfs op het bureautje. Kom daar bij ons maar eens om.

We hebben toen nog even de stad bekeken. We gaan overigens nog meer scholen bekijken om te zien hoe de schoolgebouwen er hier uit zien.

Tot morgen, als ik voor het eerst op de Linda Blind Farm School les ga geven.

Xavier