Woensdag 19-02: “Muzungu, Muzungu, Muzungu”

• Xavier Friesen
• 21 februari 2014
• school bouwen, Zambia

Vandaag de eerste dag op de Linda Blind Farm School. We kwamen aan en direct werd ik bestormd door een grote groep kinderen: “Muzungu, Muzungu, Muzungu. Overal riepen kinderen: “Muzungu”. En ze wilden mij allemaal een hand geven om te kijken of de huid echt was.

 

De kinderen druppelden daarna langzaam binnen. Er zijn kinderen bij die van heel ver komen en ’s ochtends al om 7.30 u aan lopen!  Om negen uur was toch echt iedereen er. We begonnen met zingen. Waar ons dus weer een welkomstlied ten gehore gebracht werd.  Daarna zongen ze over de zeven dagen van de week en deden ze schouders, knie en teen, knie en teen. De Zambiaanse versie dan maar het “dansje” is wel internationaal.

Ik wilde vandaag vooral goed mijn ogen de kost geven en veel rondkijken om te kijken hoe de lessen gegeven werden en wat de kinderen konden. Vandaag waren er nauwelijks “baby’s” (zeg maar onze peuters maar ze noemen het in het Engels “baby’s”), de allerjongsten. Die moesten namelijk naar het ziekenhuis. We hadden vandaag de onderbouw en de bovenbouw (al zijn die op deze school wel jonger dan bij ons). Twee groepen. Ik ging kijken bij de oudste groep. Die begonnen met leren lezen: vowels leren oftewel klinkers:  Da, Di, Do, Du, De. Ze zetten er inderdaad telkens een D voor. En daarna verwerkt in de woordjes Dam, Disk, Dog, Duck, Desk. Ik geloof dat ze dat wel vijftig keer gezegd hebben, weer opnieuw. Da, Di, Do, Du, De. Dam, Disk, Dog, Duck, Desk. En weer opnieuw.  Toen gingen alle kinderen ze een voor een herhalen. En wat bleek? Ze leerden de woorden uit hun hoofd. Als ik de kinderen vroeg om het andersom op te zeggen, dat lukte dat niet. Herhalen, herhalen en nog 10 keer herhalen is in Zambia wel een belangrijke leermethode. Overal hoor je klassen heel erg hardop teksten opdreunen of liedjes zingen met daarin leerstof verwerkt.

De les werd vervolgd: ze moesten de geleerde woordjes overschrijven in een schrift. Maar niet nadat wij eerst alles voorgeschreven hadden in stippenljjntjes. Voor allebei de groepen. Wat kost dat een tijd. Ze hebben geen schoolboeken. Wel schriften maar ze gebruiken ook schriften die door andere kinderen bijna vol geschreven zijn. Bij deze les kon ik goed bij helpen en een aantal die konden het al een beetje. In die klas is een enorm verschil qua snelheid van leren. Dus een aantal kennen het binnen een keer en met een aantal moet je het heel herhalen. Weet je wat heel erg om te zien was? Dat de lerares met z’n klein stokje op de nek van de kinderen sloeg. Ze is heel aardig tegen mij en betrekt mij overal bij maar dit was wel schrikken.

De volgende les was een rekenles. Ze kenden de nummers 1 t/m 45. Ze kennen echter geen nul! Ook ging het in de groep en hardop. Met een boomtakje als aanwijsstok wijs je het cijfer aan en dan zegt de hele groep het hardop. Maar weer hetzelfde geval. Als je vroeg of ze het andersom konden doen was het antwoord steeds nee.

Hierna ging iedereen eten. Toen ik voor de zekerheid vroeg of ze ‘s ochtends al gegeten hadden, werd hierop ontkennend geantwoord. De kinderen eten hier maar twee keer per dag!  De lunch om 12 uur is eigenlijk hun ontbijt. De kinderen zitten met lege maag in de school. En dan hebben ze toch nog heel veel energie. En ze letten allemaal de hele ochtend op. In de hitte (er is geen ventilator in de school) . Deze lunch ziet er niet uit als bij ons. Er waren kinderen die hadden een bakje popcorn bij zich (dat zouden wij wel willen op onze school..) maar voor hen is dat de voeding waarmee ze het moeten doen. Of koekjes. Sommigen hadden een boterham.

Toen was het tijd om  buiten te spelen. Meteen kreeg ik tientallen kinderen achter me aan. Musongo, Musongo. En dan nog woord wat volgens mij vangen betekent. Toen ging ik naar binnen en vroeg wat Musongo betekent. Het betekent blanke.

En toen de schooltijd om. Kinderen krijgen op de Linda Blind Farm School namelijk alleen ‘s ochtends les. Tot 13.00 u.  Ik ging daarna nog met een meneer, meneer Thomas, van de Linda Blind Farm en Mr Kennedy in gesprek over de school. Meneer Thomas is blind. Hij heeft 5 kinderen waarvan er ook een aantal op school zitten. Meneer Thomas spreekt heel goed  Engels. Hij is eigenlijk een soort burgemeester van het dorp. Al heeft hij geen ambtsketting en ziet zijn kantoor er echt heel anders uit dan onze burgemeesterskamer. Hij heeft veel aanzien en invloed in het dorp. Het is een erg vriendelijke man. Hij is vanochtend naar de stad gereisd en heeft daar bij het governemantal office (van de regering)  informatie opgevraagd aan welke eisen een school moet voldoen om straks misschien een governamental school te worden. We hebben nu een bouwtekening zoals de regering het goed vind. Dat is natuurlijk heel belangrijk. Als de regering het namelijk goed vind, betalen zij later misschien de leraren en helpen zij om de kwaliteit van het onderwijs te bewaken. Toch hadden wij nog wel wat vragen bij de bouwtekening. Morgen gaat meneer Thomas weer terug naar het regeringskantoor.

Dit was weer eens een zeer warme, maar leuke en interessante dag.

Tot morgen, wanneer ik ga kijken naar de brug die kapot is waardoor 30 kinderen al een maand niet naar school kunnen.

Xavier