Het moment supreme. De deuren kunnen open. Maar niet eerder dan na een bijzondere openingsceremony!

• Xavier Friesen
• 18 augustus 2014
• De school in augustus 2014, Nieuws

 

Vandaag de belangrijkste en mooiste blog tot nu toe. Ik kan hem ook niet korter maken. Jullie hebben al veel kunnen lezen over allemaal belangrijke en leuke momenten in het bouwproces. Allemaal geweldige momenten. Maar vandaag schrijf ik over de opening van de school. Ja, het moment is daar!

      

      

 

De dag voor de opening was een chaotische dag. 3 pagina’s vol met kleine dingetjes die nog gedaan moesten worden. ’s Avonds installeerden ze lampen en zo zodat ze de halve nacht door konden werken zodat er op de openingsdag niks meer gedaan hoefden te worden. ’s Ochtends om 5.00 u stonden de vrouwen van de Farm al op om het terrein nog helemaal schoon te maken.

Toen wij tegen 6 uur weggingen waren er al veel dingen geregeld. Zo was er ook een echt prachtig speeltoestel neergezet en 4 geverfde autobanden gedoneerd door Monique en Susan. En ook was de ingang van de school voorzien van een lang betonnen pad met allemaal spelletjes zoals hinkelen en knikkeren erin verwerkt. Nut en spelen met elkaar verenigd dankzij Marcel, Francis en Femke en Rick.

De grote dag was aangebroken. Ze hadden het als verrassing gehouden. Ik wist niet wat mij die dag zou overkomen alleen dat het héél bijzonder zou zijn. De mensen hier in Zambia vonden dat ik me daar niet mee mocht bemoeien. Ik mocht er alleen van genieten. Gelukkig was mij wel verteld dat ik een speech mocht houden. Ik had het dus ook erg goed voorbereid (’s ochtend printen en dan nog snel in het Engels oefenen).

We kwamen aan en daar stond al een heuse tent met tafel en bloemstuk en met veel stoelen. En wat was dat mooi, de school die helemaal goed geverfd was in de kleuren van het museum van Livingstone. Perfect afgewerkt. De muziek schalde al luid en er stonden minstens 200 mensen te wachten tot we konden beginnen. En daarnaast alle 70 kinderen van de school. Zoveel had ik er nog nooit gezien. Wat was ik verbaasd en ontroerd toen ik dat zag. Al die mensen die gekomen waren en al die kinderen geduldig wachtend op wat er ging gebeuren. En een hele tent met allemaal belangrijke personen. Hoge ambtenaren, de town clerk, twee provinciale ministers. Een van education en de ander van transport. Allemaal voor de opening van een echt bijzonder mooie school.

Het feest begon met een bidden. Iemand van de Linda Farm begon met het gebed. Speciaal voor mij. Je weet niet hoe vaak ik die dag gezegend ben door zoveel verschillende mensen. Het gebed duurde wel minstens een kwartier. Steeds sneller en sneller en luider en luider. Een bijzonder en ontroerend moment. Iemand verzon een gebed speciaal voor mij.

Daarna kwam Rabbeca aan het woord. Ook zij bedankte mij heel erg uitvoerig. Ze begon te vertellen over alle projecten van de Linda Farm. Daarna was het mijn beurt.

 

     

 

   

                       

   

 

Ik vond het wel heel spannend. Ik hou graag een speech over mijn project en had mijn speech goed voorbereid. Maar deze keer moest het helemaal in het Engels. En ik wilde vooral dat de kinderen en de ouders mijn speech konden verstaan en begrijpen. En die spreken niet allemaal Engels. Ik besloot een tolk te vragen die het in hun eigen taal vertaalde. Alle kinderen waren natuurlijk een beetje ongeduldiger geworden. Maar allemaal keken ze op toen ik naar voren ging. Iedereen, en met name de kinderen vonden het leuk dat de speech w erd vertaald in hun eigen taal. Het was heel bijzonder om te zien hoe iedereen bleef luisteren en hoe mijn twee tolken probeerden elkaar te overtreffen door op te roepen voor een nog harder applaus. Een geweldige ervaring om te speechen tot zoveel mensen op je eigen feest. En om dan door die kinderen verstaan te worden en hun lach op het gezicht te zien is helemaal geweldig! Daarna werd ik door veel mensen omhelst. Ook de mensen in de tent (de VIPS) waren heel geroerd en zeiden allemaal mooie woorden die ik toch maar niet ga herhalen. Wil je mijn speech lezen? Die zet ik binnenkort online op de website www.bouwstenen-zambia.nl. (Pappa heeft mijn speech opgenomen, als het goed komt die binnenkort op You Tube te staan.)

Na mij kwam er een entertainment groep. 11 man die een erg grappig en ook informatie toneelstukje opvoerden over mij en mijn project en het belang van onderwijs. En daarna sleepten ze mij ook nog in het midden om te gaan dansen. Erg grappig, vonden de mensen er om heen dat, al zag ik ook wel een paar opgeluchte gezichten in de menigte. (waaronder mijn moeder. Dat zij daar niet stonden). Maar ondanks die dans waren het wel leuke toneelstukjes. Iedereen, van jong tot oud en van de farm, de compound en vanuit de tent schaterde.

     

 

 

Vervolgens had een meisje een gedicht voor mij ingestudeerd. Het ging over visie en over leiderschap en over dat kinderen zelf aan hun toekomst moeten werken. Er zat dus een hele duidelijke boodschap achter. Ze kon het erg vurig en goed voordragen. Met een indrukwekkende stem. Erg indrukwekkend om dat zo te horen en te zien.

Na weer een toneelstukje waren de hoge pieten aan de beurt. Eerst iemand die ging over het transport en die mij veel geluk wenste en nog iets geweldigs zei. Hij vertelde dat de plannen bijna waren goedgekeurd om de twee bruggen in de buurt te repareren. Weer iets geregeld dacht ik in mijn hoofd. En ik werd nog blijer.

       

De eregast mocht daarna speechen. Hij sprak recht uit zijn hart. Hij bracht de boodschap die verder niemand anders zo direct wilde brengen. Hij vertelde dat zelfs nog voor dat hij alle belangrijke gasten had opgenoemd. Dat is zeer ongebruikelijk hier in Zambia. De boodschap was duidelijk. Nu jullie de school hebben, zijn jullie zelf aan de beurt. Xavier kan niet elk jaar hier komen om een nieuwe school te bouwen en alles voor ons te verzorgen. Als Xavier dit gelukt is moet dat ons inspireren om nu zelf verder te gaan. Hij bracht het vol verve en met heel veel kracht en overtuiging. Iedereen luisterde er goed na. Ik was het er mee eens, al luisterde ik niet helemaal meer naar het einde van de speech want nu was het elk moment zo ver dat hij de sleutel kon omdraaien om de school te openen.

En toen was het moment daar. Ik mocht naar voren en mocht een plastic plaat met daarop de slogan met de kern van de visie van de school onthullen: education is the most powerful weapon to improve the world (Nelson Mandela). Ook staat er op dat de school gedoneerd is door Bouwstenen voor Zambia en alle supporters in nederland en van over de hele wereld. En toen kwam het tweede deel. Samen met de andere guest of honour mocht ik een lint doorknippen. Daardoor kon de deur van de school officieel geopend worden. Iedereen kon nu naar binnen. Dit is denk ik toch wel het bijzonderste moment van mijn leven tot nu toe.

Geweldige dag vandaag. Maar het kon nog beter. Na een mooie speech van Mr Thomas en een geweldige speech van een van de ouders was het tijd voor de receptie en de foto shoot. Ik weet echt niet meer wie er allemaal met mij op de foto gegaan is.

 

    

      

Na een slotgebed voorgegaan door een bewoner van de Linda Blind Farm werd het feest besloten met nog een speech. Deze spreker stelde voor dat voortaan het eerste hoofdstuk van de bijbel naar mij vernoemd zou moeten worden, dat ik gezonden was door god en jezus tegelijk en ik was ondertussen ook nog heel erg gezegend. Daar werd ik wel een beetje verlegen van. Ik kan natuurlijk niet zo vergeleken worden.

Er is een filmpje gemaakt dat op de Nationale TV van Zambia (ZNBC) is uitgezonden. We proberen nog een bandje mee te nemen naar Nederland. Als dat lukt kunnen jullie echt de sfeer proeven op youtube en op www.bouwstenen-zambia.nl.

Een prachtige school voor de meest kwetsbare kinderen. Een echte school helpt echt. Ik weet het zeker. En dit: is een hele echte school. De kinderen kunnen nu werken aan een betere toekomst. Het is gelukt dankzij alle steun van alle supporters en donateurs van Bouwstenen voor Zambia. De mensen hier in Zambia hebben jullie ook uitgebreid bedankt in de speeches . Dat wil ik bij deze ook laten weten!

De beste dag uit mijn leven. Xavier.